برج مرکز نوآوری علمی و فناوری ژوهای چین | بررسی تخصصی مجله معماری 23گانه

مرکز نوآوری علمی و فناوری برنامهریزی ژوهای / nsaaa + مؤسسه طراحی و برنامهریزی شهری ژوهای
کاربری: ساختمان اداری
مکان: ژوهای، چین
معماران: مؤسسه طراحی و برنامهریزی شهری ژوهای، nsaaa
مساحت: 81390 متر مربع
سال ساخت: 2024
عکاسان: نیانگسی پنگ، هائو ژانگ، ون وانگ
معمار ارشد: وانگ جیانلینگ
-
-
در گفتمان معماری، منطقهگرایی دیگر مفهومی تازه به شمار نمیرود. در پروژههای کوچکمقیاس، بسیاری از معماران تلاش میکنند تا به نحوی بومیگرایی و ویژگیهای محلی را تفسیر و بازنمایی کنند. اما در پروژههای بزرگ و توسعههای شهری، بهویژه ساختمانهای بلندمرتبه، هویت منطقهای اغلب بهطور ذاتی سرکوب میشود. بیشتر طراحیها همچنان تمرکزشان بر نوآوریهای فرمی و نمای شیشهای است که با کمک فناوریهای جدید در زمینه پوستههای ساختمانی تحقق مییابد. این رویکردهای فرممحور، معماری را از اصالت تهی کرده و ساختمانها را به عناصری قابل استقرار در هر مکانی تبدیل میکنند؛ بدون توجه به بافت یا زمینه.
-
در این میان، هدف نهایی بسیاری از این طرحها تبدیل شدن به یک «نماد» است؛ اما این نمادگرایی اغلب پشت طراحیهای بیمنطق و برنامهریزیهای سرمایهمحور پنهان میشود. این تفکیک صلب میان «استخوانبندی» و «پوسته» باعث میشود معماری مدرن دوباره به فرمگرایی کلاسیک بازگردد و ساختمانها به اشیای پر زرقوبرق با نمایی گرانقیمت تبدیل شوند که هیچ ارتباطی با بستر و عملکرد داخلی ندارند.
یک برج بتنی مدرن
این پروژه در منطقه شیانگژو شهر ژوهای واقع شده و به عنوان دفتر مرکزی یک مؤسسه طراحی، فضاهای کاری اجارهای و یک پارکینگ عمومی عمل میکند. طراحی این مجموعه به دنبال بازتاب دقت آکادمیک و خلاقیت بوده و میخواهد خود را از دفاتر تجاری معمولی متمایز کند. اقلیم نیمهگرمسیری ژوهای — با دمای میانگین سالانه ۲۲ درجه سانتیگراد، ۲۰۰۰ میلیمتر بارندگی در سال و آفتاب فراوان — نیازمند پاسخی است که کاربران را از محفظههای کاملاً بسته و تهویه مطبوع جدا کرده و دوباره به طبیعت پیوند دهد.
ما معتقدیم معماری ماندگار باید صادقانه باشد؛ خالی از تزئینات سطحی و متکی بر زبان ساختاری اصیل. بتن، به عنوان مصالحی رایج، ذاتاً حس استحکام مجسمهگون را منتقل میکند و با گذر زمان، بافت فرسودهاش تداعیگر گذشتهای تاریخی است. برای رسیدن به توازن میان ظرافت و عملکرد، بتن نمایان (Fair-faced Concrete) به عنوان متریال اصلی انتخاب شد. تصمیمی جسورانه برای ساخت سازهای صد متری که تنها با حمایت کامل کارفرما امکانپذیر بود. این ساختمان ابعادی معادل ۹۶ متر طول، ۲۷ متر عرض و ۹۹.۸ متر ارتفاع دارد. نما، با سایهبانهای افقی و فلاورباکسهای درخت، زبانی واحد میان برج اصلی و سکو ایجاد میکند و به شکلی همزمان به عملکرد داخلی و زمینه شهری پاسخ میدهد.
-
-
-
اسلب عمودی در برابر برجهای دوقلو
در ابتدا، طرح به صورت دو برج مستقل در نظر گرفته شده بود (یکی برای استفاده داخلی و دیگری برای اجاره). اما این رویکرد متداول منجر به نقشههای ناکارآمد و تضادهای بصری میان دو برج میشد. راهکار جایگزین ما، طراحی یک اسلب عمودی بود که بهرهوری فضایی را بهینه کرده و امکانات عمومی را هم در خود جای داده است. عملکردهای مختلف به صورت عمودی روی هم قرار گرفتهاند: پارکینگ عمومی، دفاتر اجارهای و دفتر مرکزی مؤسسه. طبقات میانی، امکانات اشتراکی مانند سالن غذاخوری، کافه، باشگاه، اتاق کنفرانس و فضای نمایشگاهی را در خود دارند و به عنوان سکوهای تنفسی و آرامش در میان عملکردهای اصلی عمل میکنند.
در طراحی اولیه، دو هسته مرکزی، علاوه بر افزایش پایداری سازه، مسیرهای گردش را میان بخشهای اجارهای و داخلی جدا میکردند. میان این دو هسته، فضاهای اداری بدون مانع در جهت شمال-جنوب طراحی شدند تا بیشترین انعطافپذیری را داشته باشند، در حالی که فضاهای پیرامونی به اتاقهای بسته اختصاص داده شدهاند. اگرچه طرح نهایی نسبت به ایده اولیه تکامل پیدا کرد، اما پلان نهایی با ابعاد ۲۶ در ۹۶ متر، امکان چیدمانهای متنوع را برای کاربران مختلف فراهم کرده است. در این میان، فضاهای مشترک با ارتفاع دو برابر به غنای فضایی طبقات میافزایند.
-
-
-
-
-
-
معماری به عنوان گفتوگوی مستقیم با شهر
آیا یک ساختمان «متواضع» میتواند بر یک شهر تأثیر مثبت بگذارد؟ در مرحله داوری مسابقه، یکی از داوران این طرح را «شبیه کارخانه» توصیف کرد. اما پس از ساخت، این بنا به یکی از نشانههای شاخص منطقه شیانگژو تبدیل شد — نه به خاطر تلاش برای نماد شدن، بلکه به خاطر پایبندی به زمینه و مسئولیت شهری.
ما موفقیت را نه در موقعیت نمادین، بلکه در اثرگذاری ماندگار بر زندگی شهری میسنجیم. این پروژه، به باور ما، میتواند دههها به عنوان یک محرک توسعه منطقهای و بهبود کیفیت زندگی در ژوهای عمل کند.
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-